Η Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι

Μια δόση μελαγχολίας το σχολείο πάντα μου την έφερνε. Το ίδιο όμως όλως περιέργως με έπιανε και όταν επιτέλους έκλειναν οι πόρτες του καρκινογόνου κτιρίου από αμίαντο, για το καλοκαίρι. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον εαυτό μου, τι να κάνω με τον ξαφνικά απλοχερα δοσμένο χρόνο. Ευτυχώς για εμένα μεγάλωσα σε αυτη τη μικρή γωνιά της Ελλάδας, περιτριγυρισμένη από θάλασσα , αν και μολυσμένη.

Τα καλοκαίρια στη Θεσσαλονίκη είναι σαν να βλέπεις την ίδια σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου για μέρες, βδομάδες μη σου πώ. Ε κάπου εκεί θα έβλεπες και εμένα, λίγο πρίν το σούρουπο με ένα βιβλίο στο χέρι καθισμένη στην άκρη της προβλήτας με το ραδιοφωνάκι δίπλα και λίγο μεγαλύτερη με το φραπέ και ένα πακέτο τσιγάρα. Κάθε μέρα η ίδια σκηνή να επαναλαμβάνεται ακούραστα με τους ίδιους θαμώνες να παίζουν πειθήνια τους ρόλους τους. Ο αλκοολικός ψαράς δίπλα μου που κοιτούσε για ώρες το κενό (ή έτσι νόμιζα;), ο δρομέας που πάντα στις 18.15' ξεκινούσε απο το Ποσειδώνιο για να συναντήσει εμένα στις 18.30' στο άνοιγμα πριν το άγαλμα και ο τρελός της παρέας-είπε η λογική- μονολογώντας ακούραστα τα έβαζε με όλους και έβρισκε έστω και νοητά το απο καιρό χαμένο δίκιο του...

Το βράδυ στην παραλία ο κόσμος μοιάζει να περπατάει σαν υπνωτισμένος από κάτι μαγικό. Παρ' όλες τις φωνές των παιδιών επικρατεί μια ανατριχιαστική ηρεμία σαν να ζείς τις στιγμές πριν απο κάτι πολύ μεγάλο που τελικά δε συμβαίνει ποτέ. Οι κυρίες του Φαλήρου και του κέντρου έχουν ήδη αποσυρθεί στα ..θερινά τους διαμερίσματα οπότε μπορείς να απολαύσεις μια πολύχρωμη βουή από όλες τις έκπτωτες φιλές του Ισραήλ που ξέπεσαν σε αυτή τη μεριά της γής.



Όπως θα έλεγε και ο Αγγελάκας: είναι παράξενη αυτή η πόλη.